“มะนาวฮะคุณแม่”อุษาบอกด้วยน้ำเสียงเบาหวิวและก้มหน้าลงโดยไม่ยอมสบตาคุณนายมะปราง หางเสียงของเธอสั่นสะท้านด้วยความหวั่นไหวแต่..แต่ว่า..เธอก็เลือกแล้วที่จะเป็นตัวของตัวเอง หลังจากที่เคยแสดงตัวเป็นใครก็ไม่รู้มาตั้งนาน..

“หา?”คุณนายมะปรางเอียงหูนิดๆเพราะไม่มั่นใจว่าได้ยินอุษาพูดว่าฮะท่านเหลือบมองพัดลมบนเพดาน และนึกโทษว่ามันส่งเสียงดังระหว่างหมุน ทำให้ท่านฟังไม่ถนัด

“คนที่ความจำเสื่อมคือพี่นาวฮะคุณป้า”ทอมตูนบอกกล่าวถ้อยชัดคำ
“แต่ไม่เสื่อมหมดหรอกนะฮะแค่เสื่อมเป็นบางส่วนเท่านั้นเอง ใช่ไหมฮะพี่อูดพี่นาว?”ตูนยังหันมาพยักหน้าให้อุษาและมะนาวด้วย

“ค่ะคุณแม่”มะนาวบอกท่านและทำตาปรอยแค่นี้หัวใจคนเป็นแม่สงสารลูกสาวจับใจ
“โถ..”คุณแม่ทั้งสองอุทานออกมาพร้อมๆกัน

“คนนี้น่ะเหรอที่แม่อุ๊ยรับรักษาให้น่ะ?”คุณเต็มดวงเอ่ยถามลูกด้วยความสนใจ
“ฮะคุณแม่”

“อ้อ..คนนี้นี่เอง..”คุณเต็มดวงมองมะนาวแล้วเหลือบมองคุณนายมะปรางและถือโอกาสชมว่า
“สวยเหมือนแม่นะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”คุณนายมะปรางยิ้มรับคำชมและยกมือลูบหัวมะนาวเบาๆด้วยความสงสาร
“อาการเป็นยังไงบ้างล่ะลูกไหนลองบอกแม่มาหน่อยซิคะคนดี”ท่านเอ่ยถามและโอบกอดลูกสาวเอาไว้ด้วย

“โห”ทอมตูนร้องออกมาเบาๆและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้อุษา เพราะคิดในใจว่า คุณป้าทำยังกับพี่มะนาวเป็นเด็กสองขวบอย่างงั้นแหละ

คุณเต็มดวงใช้สายตาจิกลูกของตัวเองเอาไว้..ลูกของใครๆก็รักนี่ถ้าลูกของท่านได้รับความกระทบกระเทือนถึงขั้นความจำเสื่อมบ้าง ท่านคงอยากกอดปลอบขวัญแบบนี้เหมือนกัน

“ปวดหัวมึนหัวหรือเปล่าแล้วนี่ไปโรงพยาบาลหรือเปล่า แล้วหนูจะไปไหนหรือคะถึงไปมีอุบัติเหตุที่นั่นได้น่ะ?”คุณนายมะปรางกอดและจูบหน้าผากลูกสาวด้วยความรักใคร่เอ็นดู..โถ..มะนาวลูกแม่..

“ไม่มึนหัวเลยค่ะคุณแม่รู้สึกแข็งแรงดีด้วยซ้ำไปค่ะ”มะนาวตอบไปตามจริง เพราะตื่นมาเช้านี้เธอรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเหลือเกิน

“จริงหรือคะ?”ผู้เป็นแม่ย้ำถามอีกครั้งด้วยสีหน้ากังวล
“จริงค่ะคุณแม่ขา”

“แหม!”คุณเต็มดวงยกมือประกบกันที่หน้าอกและยิ้มออกมาด้วยความศรัทธาในตัวแม่อุ๊ยจันทร์สวย
“แบบนี้ต้องบอกว่าหนูมะนาวมีบุญค่ะคุณพี่”

“มีบุญหรือคะ?มีบุญแบบไหนกันคะคุณ? ถ้ามีบุญจริงคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอกค่ะ”

“ก็มีบุญที่ได้เจอแม่อุ๊ยจันทร์สวยน่ะสิคะนานๆแม่อุ๊ยถึงจะมาเชียงดาวสักที หนูมะนาวถึงจะเจออุบัติเหตุจนความจำเสื่อมแต่ก็มีบุญที่ได้เจอแม่อุ๊ยค่ะ เพราะท่านมีชื่อเสียงมากน้องรับรองได้เลยค่ะว่าหนูมะนาวจะต้องหายภายในเจ็ดวันตามที่แม่อุ๊ยบอกจริงๆ”

“แน่ใจขนาดนั้นเชียวหรือคะ?”คุณนายมะปรางเอียงหน้าถาม
“ล้านเปอร์เซ็นต์ค่ะ”คุณแม่ของทอมตูนบอกความมั่นใจเต็มล้านตามที่บอก

“โอยคุณแม่ ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้มีเออเร่อทั้งนั้นนะฮะ”ทอมตูนแย้งออกมาเบาๆขณะที่เด็กในร้านยกอาหารมาเสิร์ฟ
"อะไรจะเออเร่อก็เออเร่อไป แต่แม่รับรองได้ว่าแม่อุ๊ยไม่มีเออเร่อย่ะ"ผู้เป็นแม่ค้อนควักลูกคนเล็กด้วยความหมั่นไส้

“หอมจัง”มะนาวยิ้มให้อุษาที่กำลังหน้าซีดหน้าเซียวด้วยความหวั่นไหวจนรู้สึกเหมือนตอนนี้ลำไส้ของเธอหดเกร็งไปหมดแล้วแต่เธอก็ฝืนใจยิ้มให้คนรัก

“ก๋วยเตี๋ยวอร่อย น้ำซุปหอมๆกินเวลาหิว..”มะนาวพึมพำเบาๆ
“ขออนุญาตนะฮะ”ทอมตูนค้อมศีรษะให้คุณนายมะปรางด้วยท่าทางสุภาพแต่ถึงยังไงก็ดูขัดหูขัดตา

“เอ้อ..”อุษาอ้ำอึ้งบ้าง

“ขออนุญาตฮะ”เธอเอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆเหมือนบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วก็คิดอดสูอยู่ในใจว่าหากนี่คือการแสดงตัวตนที่แท้จริงให้คุณแม่ของมะนาวเห็นแล้ว ตัวตนของเธอในตอนนี้คงเหมือนภาพจางๆที่คนมองยังงงๆ เพราะมองไม่เข้าใจว่าเป็นภาพอะไรกันแน่..เฮ้อ..
แต่ในขณะเดียวกันเมื่อมะนาวปรุงรสก๋วยเตี๋ยวแล้ว และตักเข้าปากคำแรกความทรงจำบางอย่างก็ไหลผ่านเข้ามาเป็นถ้อยคำบอกเล่าของอุษา..

‘คิดดูสิฮะมะนาวคนที่หิวจนตาลายพอลงจากรถเมล์เห็นร้านก๋วยเตี๋ยวจะเป็นยังไง..น้ำซุปหอมๆ กินเวลาหิวเอ้อเฮ้อ..สวรรค์รำไร’

และเสียงของเธอเองหัวเราะคิกคักและคิดไปตามคำบอกเล่า
‘น่าสงสารจังเหมือนหมาน้อยหิวโซเลยนะนั่น อ้อ..ไม่ใช่สิ อูดน้อยหิวโซต่างหาก อิอิ โซซัดโซเซจากลำปางมาถึงเชียงดาวกว่าจะได้กินก๋วยเตี๋ยวสักชาม โอ๋ๆๆ มาให้ปลอบใจซะดีๆเจ้าอูดน้อยๆ’
มะนาวขมวดคิ้วนิดๆเมื่อมองหน้าอุษาซึ่งกำลังบรรจงหยิบตะเกียบคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาหนึ่งเส้นแต่พอถูกมองเธอก็ฝืนใจยิ้มให้

“อูด”มะนาวเรียกเบาๆ

อุษาพยักหน้าให้คนรักแทนคำขานรับเพราะรู้ดีว่าขืนขานรับ ก็คงต้องขานรับด้วยเสียงจ๋องจ๋อยอีกการอยู่ต่อหน้าคุณนายมะปรางแบบนี้ทำให้พลังงานในตัวเธอหดหายไปเรื่อยๆ ลำพังแต่จะกินก๋วยเตี๋ยวชามนี้ให้หมดยังไม่รู้จะทำได้หรือเปล่าเลย

“ร้านนี้เป็นร้านโปรดของเราสองคนหรือเปล่าคะ?”เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเริ่มจำได้แบบวับๆแวมๆ