“มะนาวฮะคุณแม่”อุษาบอกด้วยน้ำเสียงเบาหวิวและก้มหน้าลงโดยไม่ยอมสบตาคุณนายมะปราง หางเสียงของเธอสั่นสะท้านด้วยความหวั่นไหวแต่..แต่ว่า..เธอก็เลือกแล้วที่จะเป็นตัวของตัวเอง หลังจากที่เคยแสดงตัวเป็นใครก็ไม่รู้มาตั้งนาน..

“หา?”คุณนายมะปรางเอียงหูนิดๆเพราะไม่มั่นใจว่าได้ยินอุษาพูดว่าฮะท่านเหลือบมองพัดลมบนเพดาน และนึกโทษว่ามันส่งเสียงดังระหว่างหมุน ทำให้ท่านฟังไม่ถนัด

“คนที่ความจำเสื่อมคือพี่นาวฮะคุณป้า”ทอมตูนบอกกล่าวถ้อยชัดคำ
“แต่ไม่เสื่อมหมดหรอกนะฮะแค่เสื่อมเป็นบางส่วนเท่านั้นเอง ใช่ไหมฮะพี่อูดพี่นาว?”ตูนยังหันมาพยักหน้าให้อุษาและมะนาวด้วย

“ค่ะคุณแม่”มะนาวบอกท่านและทำตาปรอยแค่นี้หัวใจคนเป็นแม่สงสารลูกสาวจับใจ