เคยคิดไหมคะว่าจะปกปิดเรื่องของเราไม่ให้ใครรู้ว่าเราเป็น ญรญ

เราเคยค่ะ แล้วก็กลัวพ่อกับแม่มากๆ ด้วย กลัวว่าพวกท่านจะรู้ว่าลูกไม่ได้ชอบผู้ชาย

สมัยเด็กๆ เราก็ซนนะ แต่ก็คงเหมือนๆ กับเด็กทั่วๆ ไปแหละคะ ทั้งดื้อทั้งซน ลูกคนกลางก็งี้แหละ เรียกร้องความสนใจเสมอๆ

เราไม่ชอบเล่นอะไรแบบเด็กผู้หญิงเล่นหรอกนะ ดูแล้วน่าเบื่อ

รู้ตัวว่าชอบ ญ ด้วยกัน จะว่าเร็วไปก็คงได้ ป4 แค่นั้นเอง แอบชอบพี่เค้าแบบอยากเข้าไปหอมแก้มเลยด้วยซ้ำไป แต่ก็ไม่ได้ทำหรอกนะ กลัวโดนพี่เค้าตบ

เราพยายามไม่บอกใคร ยกเว้นพี่สาว ว่าเรามีแฟนเป็นผู้หญิง เพราะไม่รู้จะปรึกษาใคร มีแค่พี่เราเท่านั้นที่รับฟังมาตลอด

โชคดีนะที่พี่ไม่เคยว่าอะไร คนอื่นๆ ที่รู้ก็เหล่าเพื่อนๆ สหายเก่า ที่พากันไปจีบหญิงต่างโรงเรียน

บ้าเนอะ แต่ก็ยังริจะทำ ก็แหม สาวๆ ในโรงเรียนเรา รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้วนี่นา ให้ไปจีบเค้าก็คงไม่มีใครเอาเราหรอกค่ะ

บางทีก็พาเพื่อนๆ ไปโรงเรียนชายหลังโรงเรียนเรา หุหุ จริงๆ เราก็ไปทุกวันแหละค่ะ เช้าเย็น เพราะต้องไปส่งน้องชายไปเรียน

ในนั้นไม่มีอะไรน่าดูเลยสำหรับเรา แต่เพื่อนบางคนก็นะ วี๊ดว๊าย ไปตามเรื่องเมื่อได้เห็นหนุ่มๆ ส่วนเรารึ ชอบไปนั่งแถวๆ หน้าโรงเรียนมากกว่า

สาวเดินผ่านเยอะดี วันไหนเป็นผู้ช่วยจราจร อิอ้วนก็นะ มองสาวจนลืมปล่อยรถก็มี เห่อๆๆ ซ่าแต่เด็ก

เรามีแฟนจริงๆ จังๆ ก็ตอนม.1 ค่ะ เรื่องนี้ต้องปกปิด ไม่พาเข้าบ้าน หายหัวออกจากบ้านทั้งวัน

ถามว่าไปไหนรึ เห่อๆ นั่งจีบกันอยู่ในตลาด 555++ ประเจิดประเจ้อดีแท้ บ้านมิดชิดไม่จีบ ไปจีบข้างตลาด คนเดินเพียบ

พอเราเรียนม.4 เราถึงกล้าพาแฟนเข้าบ้าน แล้วก็ขลุกกันอยู่แต่ในห้อง นั่งเล่นเกมส์ อ่านการ์ตูน เผลอๆ ก็แอบหอมแก้ม เป็นธรรมดาแหละเนอะ คนรักกันนี่นา

พ่อแม่ไม่พูดค่ะ แต่คิดว่าท่านรู้ ท่านก็มองๆ แล้วก็เมินๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

จนเรียนมหาลัย เราก็ย้ายออกจากบ้านไปอยู่หอกับแฟน งานนี้จริงจังเลยเชียว พ่อถามบ้านช่องไม่อยู่หรือไง จะได้ขายทิ้ง

ก็เลยบอกไปว่าไม่อะ ขายเลย บ้านไกล ไม่ไปอยู่หรอก ปรากฏว่าแม่ขายจริงๆ ด้วยอะ เศร้าเลย555+++

พอเรียนยังไม่ทันจบต้องเลิกกับเธอ คบกันมากี่ปีหว่า นานมาก ตั้งแต่ม1 ยันปี 4 เกือบ 10 ปี

ตอนหลังๆ แม่ถามตกลงจะเดินทางนี้จริงๆ หรือ ตอบไปเลยว่าจริง ก็เลยถามแม่ว่ารู้เหรอว่าเรารัก ญ แม่ว่า

ไม่ได้โง่นะ ตามีมองเห็น สมองมีคิดได้ รู้ตั้งแต่เด็กๆ แล้วว่าไม่ชอบชาย

อ้าว แล้วกัน รู้งี้เปิดตัวตั้งแต่แรกแล้ว ไม่มาอมพะนำปิดปากเงียบแบบนั้นหรอก

พอมาถึงตอนนี้เหมือนล้อเกวียนวนกลับมาที่เดิม กำลังมองๆ ว่าหลานคนโตจะเดินตามรอยน้าหรือเปล่า

ได้แต่มองค่ะ แต่ไม่พูด แม่กับพ่อเค้าก็มองเหมือนที่เรามอง แล้วก็มานั่งคิดถึงตัวเอง สมัยนั้นพ่อกับแม่เราก็คงมองเราแบบนี้เหมือนกัน

มองห่างๆ อย่างห่วงๆ ไม่ได้กีดกันแต่ไม่สนับสนุน จนกว่าจะรู้ใจตัวเองจริงๆ ก็อย่างว่าแหละคะ เพื่อนเราทอมจ๋ามาเชียวสมัยเด็กๆ พอโตแต่งงงานซะงั้น แถมขี้หึงอีกต่างหาก

กับบางคนไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าชอบ ญ เห็นมีแต่แฟนผู้ชาย พอโตไหงมีแฟนเป็น ญ ได้ก็ไม่รู้

เหตูการณ์โลกกลมก็เกิดขึ้นเสมอ ๆ ขำแทบตาย จีบ ญ คนเดียวกับเพื่อนโดยที่ไม่รู้ว่า อีกคนคือเพื่อนเราเอง สุดท้าย ต่างคนต่างถอย ไม่มีใครได้สาวคนนั้นไป เพราะมัวเกรงใจกันเอง

บางทีมานั่งคิดว่า ถ้าพ่อแม่เปิดใจคุยกับลูกๆ เรื่องความรักตั้งแต่เด็กๆ จะดีหรือเปล่า มีอะไรจะได้ปรึกษาพ่อกับแม่ไปเลย ไม่ต้องมาปกปิดกันแล้วบอกให้รู้ตอนโตแล้ว

ถึงท่านจะไม่เคยถาม แต่เราว่าท่านรู้ และรู้ดีด้วยซ้ำไป ถ้าเรากล้าบอกแล้วพ่อแม่ไม่ว่าอะไร จะดีกว่าหรือเปล่านะ เพราะการที่ไม่พูด ไม่บอก บางครั้งเด็กๆ คิดกันเองอาจทำเรื่องอะไรที่ทำให้ผลตามมาเลวร้ายก็ได้ใครจะรู้