เมื่อคืนค้นๆหนังที่ซื้อมาแล้วยังไม่ดูออกมาวางกอง บางเรื่องดูไปแล้ว อยากดูอีกก็มี ไม่อยากดูแต่หนังเลสมากไป มันจะ so into it เมื่อคืนดูเรื่องขังแปด เป็นแผ่นของน้องที่ชีเอามานำเสนอเมื่อประมาณสามสี่ปีที่แล้ว เพิ่งได้ดูเมื่อคืนนี้แหละ ถือว่าเป็นหนังที่โอเคเรื่องนึงนะ สะท้อนอะไรๆได้ดีเหมือนกัน เนื้อหาก็คือความจริงในสังคมปัจจุบันนี่เอง

ดูแล้วก็นอนๆคิดไป มันแว๊บคิดถึงพี่คนนึงที่เคยปิ๊งเมื่อสักประมาณสิบเอ็ดปีมาแล้ว เรียกว่าพี่มิ้มแล้วกันเนอะ ตอนนั้นเราเรียนจบแล้ว จบตอนซัมเมอร์พอดี รอรับปริญญาอีกหลายเดือนเหมือนกัน ระหว่างนั้นก็หางานทำ มีเพื่อนชวนไปทำงานเป็น staff หลังเวทีการแสดง เจ้าพระยาแม่น้ำของแผ่นดิน ปีแรกที่เค้าจัดกันเลยนะ ไปกันก็หลายคน สนุกสนาน ปรากฏว่าตำแหน่งนักแสดงเหลืออยู่สองตำแหน่ง เรากับน้องอีกคนที่ไปด้วยกันก็เลยโดนโหวตให้รับตำแหน่งนี้มา ค่าจ้างเท่าไหร่จำไม่ได้ แต่ดีใจนะที่ได้ทำ ได้ประสบการณ์ที่ประทับใจไม่ลืมเลย ส่วนพี่มิ้มที่เราแอบชอบเนี่ย ก็เป็นหนึ่งในทีมงานนี่เอง หมวย ห้าวนิดๆ หวานหน่อยๆ โก๊ะเล็กน้อย รวมออกมาแล้วน่ารักจังสำหรับเรา แต่ตอนนั้นยังไม่กล้าหาญเหมือนตอนนี้ ก็เลยได้แค่มองแล้วยิ้ม แล้วก็มีสับขาหลอกสองคน ผู้ชายคนนึง ผู้หญิงคนนึง เอาแบบว่าให้เค้าจับไม่ได้ว่าเรามองใครกันแน่ ทำงานอยู่หลายวัน จำไม่ได้แล้วว่ากี่วัน พอจบโปรเจคแล้ว วันนึงเราก็เดินทางมาที่วัดอรุณอีกครั้ง เพื่อรำลึกความหลัง คิดถึงหลายๆอย่างและหวังเล็กๆว่าจะได้เจอพี่มิ้มอีกสักครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าทีมงานพี่มิ้มกลับมาเคลียร์งานที่วัดอีกครั้งก่อนจะไปเลี้ยงฉลองความสำเร็จกันที่บางปู เค้าชวนเราไปด้วย แต่เราไม่ได้ไปหรอก ดีใจที่ได้เจอพี่เค้าอีก ขอเบอร์โทร แล้วก็ไม่กล้าโทร จนหลายเดือนผ่านไป ช่วงก่อนรับปริญญา โทรหา ชวนพี่เค้ามางาน แต่พี่เค้ามาไม่ได้ แล้วช่วงนั้นงานที่เราไปสมัครไว้ เค้าก็เรียกตัวพอดี เริ่มทำงาน เริ่มชีวิตใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ ไม่ได้เจอพี่เค้าอีกเลย แต่เมื่อคืนนึกถึง

นึกย้อนกลับไปก่อนหน้าเรียนจบ สมัยคบกับพี่หยิน เราก็ขำตัวเอง อะไรจะซื่อบื้อได้ขนาดนั้นนะ ถ้าเค้ารักเรา เค้าจะไปค้างห้องคนอื่นทำไม โดยเฉพาะคนคนนั้นเป็นผู้ชาย แล้วเค้าก็มาจีบพี่หยินด้วย พี่หยินต้องมีใจให้เค้าสิ แล้วผู้หญิงดีๆที่ไหนเค้าจะทำแบบนั้นกัน ไอ้เราก็หลับหูหลับตารักเค้าอยู่นั่นหล่ะ ไม่ได้ใช้สมองเล้ย ตอนนี้นึกแล้วก็ขำๆ ช่วงนั้นชีวิตไร้สาระจริงๆ เสียเวลาๆ

ช่วงนี้ว่างมาก ฟุ้งมาก ดูหนังเรื่อง saving face แล้ว so into it ต้องบอกตัวเองว่า มันเป็นแค่หนังหน่ะนะ ตัวละครในเรื่องเค้าก็แค่อยู่ในเรื่อง มันจบแค่ในเรื่องเท่านั้น ในโลกของความจริง Lynn Chen ที่แสดงเป็น Vivian Shing ตอนนี้มีชีวิตที่มีความสุขกับสามีของเค้าชื่อคุณ Abe เค้าอยู่ด้วยกันมาสิบสามปีแล้ว เธอกินอาหารมังสวิรัต มีหมาสองตัวมั้ง แล้วก็เขียนบล็อกเกี่ยวกับอาหารเพื่อสุขภาพที่เราอ่านเกือบหมดทุกอัน เธอแสดงหนังอีกหลายเรื่อง แต่ไม่ได้รับบทเด่นเหมือนเรื่อง saving face ส่วน Wil หรือชื่อจริงว่า Michelle Krusiec บุคลิกเค้าจริงๆก็สดใสร่าเริง ไม่ได้เป็นเหมือน Wil สักหน่อย เค้าแสดงหนังหลายเรื่องเหมือนกัน และเช่นเดียวกันกับ Lynn บทก็ไม่ได้เด่นอะไร บางเรื่องเราอาจจะเคยผ่านตามาแล้วด้วยซ้ำ ส่วนนี่เลยตัวจริงเสียงจริง เจ้าของหนังเรื่องนี้ ผู้กำกับและเขียนบท Alice Wu เธอเป็นเลสตัวจริง เจ๋งนะคนนี้ เคยทำงานในบริษัท Microsoft แล้วก็ลาออกมาเพื่อทำงานหนังที่ตัวเองรัก ถือว่าประสบความสำเร็จมากทีเดียวสำหรับหนังเรื่องนี้ เนื้อเรื่องน่ารัก สะท้อนวัฒนธรรมและสังคมคนจีนที่อาศัยอยู่อเมริกา ได้อะไรมากกว่าแค่คำว่าหนังยูริ ได้ความประทับใจมากจากบทของตัวละครเอกทั้งสอง

ไปหล่ะนะ