สวัสดีบ่ายคล้อยวันจันทร์ค่ะ อากาศร้อนเนอะ หนาวได้แรกๆ 3-4 วัน ตอนนี้ร้อนแล้ว
เพิ่งไปโหลดโปรแกรม OpenOffice มาใช้แทน Microsoft Office 93 เดิมที่ร้านคอมใส่ให้
โปรแกรมนี้ใช้ฟรี ไม่ต้องกลัวถูกจับ หน้าตาก็คล้ายๆกับของเดิม ตอนนี้ก็สบายใจละ ไม่รู้ว่ากลัวเกินไปหรือเปล่า กลัวถูกจับ...แหะ ตอนนี้ก็เอาโปรแกรม โฟโต้ชอป โกไลฟ์ อโครแบท โปรเฟสชั่นแนล ออกละ เดี๋ยวไปหาโปรแกรมฟรีเทียบเคียงมาใช้ โปรแกรมอ่านเอกสาร pdf ก็ได้ Foxit มาใช้
อืมม เครื่องที่ใช้ทำงานโอเคละ เหลือแต่เครื่องที่ให้ลูกค้าใช้ อยากลงเป็นลีนุกซ์แทนวินโดวส์ เอาไปที่ร้าน เค้าว่าเค้าไม่มีโปรแกรม ไว้ไปเดินหาซื้อแผ่นละกัน ว่าจะโหลดเอา ก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ลงเองไม่เป็น เอาไว้ได้แผ่นมาค่อยว่ากัน

เมื่อคืนไปเดินถนนคนเดิน ไปอัพเดทอะไรใหม่ๆ ได้ฟังเพลงของไม้เมืองเหมือนเดิม ฟังกี่ทีก็เพราะ เห็นฝรั่งสองคนซื้อแผ่นเพลงพร้อมขอลายเซ็นจากเค้าด้วย

เมื่อสี่วันที่แล้ว ได้ลูกค้าจากงานประชุมพระพุทธศาสนาโลก ที่เค้าจัดกันที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมนานาชาติ หลังแม่โจ้นี่เอง เมื่อวานเพิ่งไปส่งเค้าที่ในเมือง เพราะจะมีประชุมต่อที่วัดสวนดอก มีโอกาสได้เห็นพระภิกษุ และภิกษุณีจากต่างประเทศ ไม่ว่าจะเป็นศรีลังกา ไต้หวัน เวียดนาม แล้วก็ภูฏาน พี่คนที่มาพักกับเราเค้าเป็นคนประสานงานสำหรับงานนี้ ที่รักผูกมิตรกับแม่ชีน้อยที่มาจากภูฏานเรียบร้อย เธออยากไปเที่ยวภูฏาน แม่ชีน้อยบอกว่าถ้าไป ให้ไปพักกับท่านได้

วันที่ 27 28 29 เดือนนี้จะมีงานที่วัดโลกโมฬี เชิญชวนให้พวกเราทั้งหลายได้มีโอกาสไปปฏิบัติธรรมกัน โดยพระอาจารย์ทอง เจ้าอาวาสวัดจอมทอง จะได้เมตตามาขึ้นกรรมฐานให้ แล้ววันที่ 28จำได้คร่าวๆว่า จะมีท่านพระคุณเจ้า เจ้าอาวาสวัดพระธาตุดอยสุเทพ แล้วก็พระอาจารย์เราคือท่านภิกษุณีนันทญาณี มาแสดงธรรมด้วย เราจองตัวแม่ไว้แล้วสำหรับวันนั้น ยังไม่บอกว่าจะพาไปไหน จะพาแม่ไปฟังธรรมสักหน่อย ที่รักว่าจะไปร่วมกิจกรรมตั้งแต่วันที่ 27 ส่วนเราจะพาแม่ไปวันที่ 28

พระอาจารย์กล่าวยกย่องพระคุณเจ้าเจ้าอาวาสวัดพระธาตุดอยสุเทพ และพระอาจารย์ทองให้ฟังอยู่เสมอ ท่านทั้งสองให้ความเมตตาและสนับสนุนการมีอยู่ของภิกษุณีในบ้านเรา อืมม พี่คนที่มาพักกับเราเล่าให้ฟังเหมือนกันว่า ประเด็นสำคัญอันหนึ่งที่ถูกพูดถึงมากในที่ประชุมก็คือ บทบาทของสตรีในพระพุทธศาสนา คือ อยากให้สตรีที่เป็นนักบวชได้รับการยอมรับมากขึ้นในสังคมปัจจุบัน อยากให้เข้าใจว่าแม่ชี ไม่ใช่คนที่คอยทำกับข้าวหรืองานครัวที่วัด อืมมม ยิ้มๆ คนแก่แถวบ้านเรายังเข้าใจกันแบบนี้อยู่เลย

อืมม แล้วมีอีกข้อที่รู้ไว้ใช่ว่า คือพระภิกษุที่ภูฏานท่านฉันมื้อเย็นด้วยนะ เพราะภูฏานอากาศหนาว ถ้าไม่ฉันมื้อเย็นร่างกายจะไม่ไหว กฏทุกอย่างก็มีข้อยกเว้นกันไปหน่ะนะ

อ่อ เล่าให้ฟังหรือยังนะ ว่าไปทำโรงทานที่วัดมา ทำลูกชิ้นทอด ทอดกันแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว เราเองได้ชิมแค่ลูกเดียวเอง อร่อยมากเลย มียายคนนึงถามว่าขายกันอยู่แถวไหนเหรอ ยายจะไปซื้อ แหะ ไม่ได้ขายหรอกจ้า

คุยกับยายไปเมื่อตอนสายๆ คุยกันยาวจนแบตทางโน้นหมด เดี๋ยวนี้ยายทันสมัย พกมือถือใส่ตะกร้าหมากไปไหนต่อไหน เท่ห์จริงๆ บางทีท้อๆเหนื่อยๆก็คิดถึงนะ คิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน คิดถึงพี่ชาย แต่ก็นั่นแหละนะ ที่โน่นก็ไม่มีอะไรให้เราทำ แถมมีอันตรายเยอะ เราว่าคนที่หมู่บ้านที่โน่น ศิลธรรมเสื่อม ผิดลูกผิดเมียกันเป็นว่าเล่น ลักเล็กขโมยน้อยก็เยอะ การพนันเพียบ ตอนเราเด็กๆยังไม่แย่ขนาดนี้ เพราะตอนนั้นผู้ใหญ่ดีๆมีอยู่เยอะ ตอนนี้ผู้ใหญ่ดีๆก็แก่แล้ว บางคนก็ล้มหายตายจากไป เหลือแต่เด็กในวันนั้นที่กลายเป็นผู้ใหญ่แย่ๆในวันนี้ แล้วเค้าก็สร้างลูกสร้างหลานให้ออกมาไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่

ตอนเป็นเด็ก ถือว่าเราถูกฝึกมาดี ต้องยกความดีข้อนี้ให้กับแม่ แม่จะปลุกเราทุกเช้าประมาณตี 5 ลุกมาก่อไฟ นึ่งข้าว ทำกับข้าวง่ายๆ เตรียมไว้สำหรับใส่บาตร ตอนเด็กๆแม่บังคับให้ทำอย่างนี้ทุกวัน เราจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเด็กๆ พากันไปตัดไม้มาทำเสา ขอบริจาคไพหญ้าคา จากยายๆ ป้าๆ มาทำที่นั่งสำหรับนั่งรอใส่บาตร ระหว่างรอพระ เราก็จะขุดแปลงไว้ แล้วก็ปั่นจักรยานไปเก็บเม็ดดอกดาวกระจายแห้งมาหว่านลงแปลงที่ขุดไว้ เปลี่ยนเวรกันรดน้ำ ไม่นานนัก ศาลารอใส่บาตรของพวกเราก็สวย ดอกไม้บานสะพรั่ง แล้วมันก็ยังบานอยู่ในใจของเราตอนนี้ นอกจากนี้ หน้าที่ของเราก็ยังมี เข็นรถน้ำไปตักน้ำ ที่บ้านจะมีโอ่งน้ำกิน กับโอ่งน้ำใช้ น้ำใช้ไปตักที่สระใกล้บ้านหน่อย แต่น้ำกินนี่สิ ต้องเข็นรถไปไกลเลย ทั้งหมู่บ้านจะมีบ่อน้ำกินอยู่บ่อเดียว เวลาตักต้องใช้เชือกมัดใส่ถังน้ำ แล้วหย่อนลงตัก แล้วสาวขึ้นมา กรอกใส่กระติกที่เตรียมไว้ ตอนเด็กๆเราสาวไม่ค่อยไหวหรอก ต้องอาศัยพี่ๆหนุ่มๆสาวๆที่เค้าไปตักด้วยกัน

ตอนเด็กๆเราซักเสื้อผ้าเอง ครั้งแรกที่ซักจำได้ว่าก่อนเข้าโรงเรียนนะ ซักโดยไม่รู้ว่าต้องล้างผงซักฟอกออกด้วย คือซักผงซักฟอกแล้วก็ตากเลย เสื้อผ้าเราเวลาแห้งแล้วก็เลยแข็งเป็นแผ่นเลย หลังๆมาก็ค่อยรู้ แต่ก่อนนิยมไปซักที่สระของป้าคนนึง เอากะละมังไป ซักเวร็จก็เอาลงล้างในสระเลย เสร็จก็เอามาตากที่ราวที่ป้าคนนั้นเค้าทำไว้ เค้าใจดี ทำราวไว้ให้เราตากผ้าด้วย ซักเสร็จเราก็จะโดดน้ำตู๊มๆ สบาย หน้าหนาวแบบตอนนี้ก็จะขุดแปลงปลูกผัก ก็ปลูกตรงที่ของป้าคนนี้อีกเช่นกัน ตอนเช้าๆก็ไปตักน้ำจากสระแกรดผัก รดเสร็จก็โดดน้ำตูม หนาวจนพ่นควันได้แต่สนุก สมัยเด็กๆ ไม่มีหรอกโลชั่นทาผิว ขาจะแตกลายเลยแหละ แม่ให้เอาสบู่ถูแล้วไม่ต้องล้างออก มันก็จะเคลือบไม่ให้ผิวเราแตก อืมม แต่ก่อนจะมีนักสืบประจำหมู่บ้านว่าที่ไหนมีรถไถมาไถที่ ที่นั่นจะมีฟืนสำหรับพวกเรา เราก็เอารถเข็นไปกับแม่ เราไม่ค่อยมีแรงตัดไม้ใหญ่ๆ เราก็ได้ไม้เล็กๆ ขนมากองหลายๆเที่ยว แล้วแม่ก็จะพาเผาถ่าน เก็บไว้ใช้ในครัว หน้าข้าวสุกแบบนี้ เราชอบมาก เพราะน้ำในนาจะแห้ง แล้วจะมีมุมใดมุมหนึ่งที่มีน้ำ แล้วปลาทั้งนาก็จะไปรวมอยู่ที่นั่น บางทีได้เยอะมาก แม่ก็จะให้เราเอาไปขาย ได้ตังค์มาเท่าไหร่ ก็ให้แม่เก็บไว้ แม่ไม่ใช้หรอก ก็เก็บไว้ให้เราเหมือนเดิม

หน้าฝนก็มีปลานะ น้ำไหลก็เอาสวิงไปกั้นไว้สักห้านาที ยกขึ้นก็จะได้ปลาซิวเพียบเลย สมัยนี้ไม่มีแล้วหล่ะ

ตอนปิดเทอมใหญ่เมษา ที่หมู่บ้านจะมีการตั้งวงเล่นการพนันกันหลายวง ซุ่มเล่นแถวในป่า เราก็จะตามไป...ไปขายหวานเย็น แหะ รายได้ดีนะ เพราะคนเล่นการพนันแล้วติดพัน เค้าไม่อยากออกไปไหน บางคนได้เยอะ ก็เหมาหวานเย็นเราเลี้ยงคนในวงนั่นแหละ

พูดถึงเรื่องขุด ก็มีให้ขุดเยอะ ไม่ว่าจะเป็นแย้ อึ่ง ปู จิ๊ป่ม กุดจี่ สนุกๆทั้งนั้นเลย ตอนเด็กๆนี่เหนื่อยไม่เป็นเนอะ

มีเงินเก็บก้อนแรกที่แม่เก็บไว้ให้จากการขายของต่างๆนาๆ พันกว่าบาท เอาไปฝากธนาคารออมสิน ตอนนั้นดอกเบี้ยเยอะนะ ประมาณร้อยละ 7 มั้ง ดูตอนนี้สิ ร้อยละ 0.75

อ่ะ เขียนไปเขียนมายาวละ ไปก่อนนะ