ตอนนี้กำลังนั่งรอ อืมม หรือนั่งเฝ้า...รอ พอดีแขกกำลังใช้คอมฯห้องเล็ก รอให้เค้าใช้เสร็จถึงจะปิดออฟฟิศกลับบ้าน

วันนี้น้ำสระว่ายน้ำกลับมาปกติแล้ว หลังจากที่น้องเขย เกิดความคิดสร้างสรร ทำให้น้ำในสระลดฮวบฮาบ ข้าพเจ้ายิ่งคอยตามประคบประหงมอยู่ กว่าจะทำให้กลับมาเหมือนเดิมได้ ก็เล่นเอาปวดหัว ต้องอาศัยพารา 2 เม็ด

ช่วงเช้าทำกล่องได้ตามเป้าที่วางไว้ พอแล้วสำหรับวันนี้ ทำงานอย่างอื่นไป ตอนบ่ายๆทุกคนไม่อยู่ เราเฝ้าบ้าน เลยเอาเจ้ามิร่ามาขัดๆถูๆ ถ่ายรูปลงเว็บ ...ขาย ...แหะ ลองแหย่ๆดูไปงั้นแหละ เผื่อมีคนสนใจ เรื่องของเรื่องก็คือ วันก่อนโน้น ที่รักไปหาเพื่อนวัยชราของเธอ เพื่อนเธอมีรถเก่าอยู่คัน แต่สภาพดีมาก เธอลองขับแล้วเธอติดใจ เพื่อนก็อยากจะขาย แต่รอพี่สาวมาเดือนหน้าถึงจะรู้คำตอบ ถ้าเธออยากได้คันนั้น ก็ต้องปล่อยคันนี้ไป น่าสงสารมิร่าเหมือนกันหล่ะ แต่ก็สงสารที่รักมากกว่า ลองๆดูไปงั้นแหละ ยังไม่รู้เลยว่าเพื่อนชีจะขายให้หรือเปล่า

อืมมม เดือนนี้ยากจนมากเลยหล่ะ เหลือตังค์ติดบัญชี 300 เดือนที่แล้วเดินทางเยอะ หมดตังค์กันไปเกือบสามหมื่น เดือนนี้ไม่ได้เงินเดือนอีกทั้ง 2 คน เพราะแม่ไม่มีตังค์ ทำไงดีน๊า อุตส่าห์เก็บตังค์ซื้อทองไว้ได้บาทนึง สงสัยจะต้องเอาไปคืนร้านเค้าซะแล้วมั้ง ไม่อยากขายเลยอ่ะ อยากเก็บไว้ เผื่อฉุกเฉินไม่สบายขึ้นมาก็พอเอาไว้ให้อุ่นใจได้หน่อย อืมม ถ้าหาตังได้สามพันกว่าบาท ก็อาจจะไม่ต้องขาย ตอนนี้มีบิลบัตรเครดิตที่จะต้องจ่ายอยู่สามพันกว่าบาท อืมมม อาจจะเบิกตังค์จากป้าที่เราทำกล่องให้ เพราะตั้งแต่ทำมา ป้าแกยังไม่ได้จ่ายตังค์เลย เศรษฐกิจไม่ดีเลยเนอะ แย่จัง ตอนนี้ทุกคนน่าสงสารหมด แม่คงจะหนักที่สุด คุยๆกันกับที่รัก เธอว่าเราคนใดคนหนึ่งอาจจะต้องแยกกันไปทำงานที่อื่น เพราะเราเองก็ต้องมีค่าใช้จ่ายส่วนตัวของเรา ถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากไปทำงานเมืองนอกสักปีสองปี เก็บเงินสักก้อนมาสร้างบ้าน มาเปิดร้านที่เธอชอบ ถ้าแม่ไม่ว่าอะไรนะ อืมม เราก็เข้าใจ เพราะเธอเองก็มีลูก ถึงตอนนี้ลูกไม่ได้อยู่ด้วย แต่ถ้าวันนึงลูกต้องการเธอ และอยากมาอยู่ด้วย เธอก็อยากมีบ้านไว้ให้ลูกได้อยู่ เราก็เลยลองคุยกับแม่ดู แม่บอกว่าแม่ก็ไม่ห้ามหรอก ว่าแต่เราเถอะจะนอนร้องไห้คิดถึงกันไหมหล่ะ ....อืมม คิดถึงก็คิดถึงนะ แต่ก็เข้าใจ คนเราถ้าดวงมันจะได้อยู่ด้วยกัน มันก็ต้องได้อยู่นั่นแหละ มีเป้าหมายให้รอคอย ก็รอได้ หรือถ้าเธอเจอใคร แล้วอยากมีครอบครัวอีกครั้ง เราก็ไม่ว่าอะไรหรอก เพราะเราก็เป็นได้เท่านี้แหละ ถ้าเธอมีความสุขเราก็ยินดี.....พระเอกมากกกกเลยฉัน

ตั้งใจจะงดกินเนื้อสัตว์สัก 10 วัน วันนี้วันแรก ก็ผ่านไปด้วยดีนะ น้องเขยย่างเนื้อร้อนๆบนเตา ที่ปกติเราก็ชอบแจมกะเค้า วันนี้เราก็เฉยๆ ไปช่วยเค้าหั่นด้วย แต่ก็ไม่ได้อยากกินเลย เฉยมากๆ คงเป็นเพราะวันก่อนรู้สึกผิดมาก วันนั้นฝนตกหนัก พายุลูกเห็บลง หลังฝน กอดาหลาก็ล้มเป๋ไปหลายต้น เราก็เลยทำการตัดออก โดยที่เราไม่ได้ดูว่าบนใบดาหลามีมดแดงทำรังอยู่หลายใบ นอกจากนี้เรายังชี้ให้แม่ดูอีกว่า ดูสิแม่ลมพัดแรงมากจนไข่มดจากรังบนต้นมะขามหล่นกระจายเต็มพื้นเลย แม่มองขึ้นไปเจอรัง สั่งน้องชายเอาบันไดมาปีนตัดเอารังมดลงมา เขย่าๆลงในถังน้ำ แล้วน้องชายก็เห็นรังมดทั้งหลายที่อยู่บนใบดาหลาที่เราตัดลงมากอง ฮีเลยจัดการเก็บเรียบ รวมทั้งหมดทั้งมวลได้ไข่มดไปประมาณครึ่งถังน้ำ อืมมม เป็นเพราะข้าพเจ้าเอง ตาก็ไม่ดี ปากก็ไม่ดี รู้สึกเสียใจมากเลยที่ทำให้มดตายยกรัง หลายรังขนาดนั้น ข้าพเจ้าเลยไม่แตะยำไข่มดที่อยู่บนจานอาหารเย็นวันนั้นเลย

วันก่อนโน้นนนพี่ต. เก็บลูกนกกระจอกมาฝาก 1 ตัว ไม่อยากรับไว้เลยจริงๆ เพราะจากประวัติ ช่วยตัวไหนก็ไม่เคยรอด ตัวนี้ก็หวั่นๆ แต่จะปล่อยไว้ ไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ได้เช่นกัน ก็เลยไปเอาใบไผ่แห้งๆกับใบตองแห้งๆมาทำใส่ในกล่องทำรังให้มัน ป้อนกล้วยนิดหน่อย แล้วเอาไปวางไว้ข้างนอก ใกล้กับที่มันหล่นลงมา ปรากฏว่าโชคดีของนก ที่แม่มันมาป้อนอาหาร วันที่หนึ่งผ่านไป....วันที่สองผ่านไป....วันที่สามผ่านไป....วันที่สี่ ตอนเช้า อ่ะ มดดำกำลังไต่ขาเก้าอี้ที่มีรังนกอยู่ข้างบน รีบไปดู อ่อ เจ้านกน้อยยังอยู่ดี แต่มดดำเริ่มมาเต็มแล้ว ที่รักก็เลยจัดการเปลี่ยนรังให้ เธอไปเอารังนกเก่ามาจากไหนไม่รู้ แล้วเราก็เอามันไว้เหมือนเดิม....สังเกตดู เอ ทำไมแม่นกไม่มาป้อนอาหารมันเลยนะ สายๆหน่อย ลุงหนานตัดหญ้าสนามเครื่องเสียงดังพอสมควร สังเกตดูเรื่อยๆ เอ แม่นกทำไมไม่มานะ.....เย็นๆไปส่องดู นกน้อยเอ๋ย ...แหงนหน้า แอ่นคอไปข้างหลัง....มันกำลังจะตายแล้ว....สงสัยจะหิวมาก แม่ไม่มาป้อนอาหารเลย เราก็เลยเอาน้ำให้มันกิน...แล้วมันก็ตาย ศพแข็งไวมาก เลยขุดหลุมฝังแถวหน้าออฟฟิศนั่นแหละ สวดมนต์ให้มันด้วย หาสมุดสวดมนต์ไม่เจอ ก็เลยสวดเท่าที่จำได้ เฮ่ออ ตายอีกตัวแล้วสิ ช่วยไม่เคยสำเร็จเลย....ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ สมัยเรียน จะตั้งใจเรียนมากกว่านี้ แล้วจะเป็นสัตวแพทย์ !!!

มานึกๆดูก็ตลกดีนะ เรื่องทรงผมเราที่ช่างเค้าตัดให้ขี้เหร่ๆแบบไม่น่าเชื่อว่า เฮ้ยยยย นี่ตัดหรือว่าหนูแทะเนี่ย คือจริงๆมันคงเป็นผลกรรมที่เราทำไว้ตอนเด็กๆโน่นนนแหละ สมัยนั้นห้าวเป้ง คิดว่าทรงนักเรียนผู้ชายหน่ะมันตัดง่ายนิดเดียว แค่ให้มันโล้นๆแล้วเหลือเป็นหย่อมไว้ข้างหน้า .... จับหลานชายตัวเล็กๆมาโกนผม เอาใบมีดโกนนี่แหละ โกนเลย...คิดดูสิว่าเจ็บขนาดไหน หลานก็ไม่กล้าร้อง เพราะเราหลอกว่า ท.ทหาร ต้องอดทน เค้าได้แต่นั่งน้ำตาคลอ....ทรงผมออกมาไม่ได้เรื่องเลย ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด....หลานชายต้องโกนหัวโล้นเลย ...นึกถึงตอนช่างผมติงต๊องตัดผมให้เรา ก็เจ็บเหมือนกัน ใช้กรรไกรนะ แต่เจ็บเหมือนชีเอามีดทื่อๆมาตัดผมเราอ่ะ .... สงสัยเป็นเพราะอย่างนี้แน่ๆเลย

แล้วที่ตอนนี้จมูกเราไม่ได้กลิ่น อืมมม สงสัยเพราะตอนเด็กๆอีกเช่นกัน ตอนนั้นแม่เลี้ยงไก่เยอะมาก เป็นลูกไก่พันธ์ที่เค้าย้อมสีแล้วเอามาขาย แม่ก็ซื้อไว้เยอะเลย ให้เราเลี้ยง แม่บอกว่าไก่มันชอบกินปลวก กินปลวกแล้วมันจะอ้วนดี เสร็จเลย สมัยเด็กๆเป็นนายพราน ล่ากิ้งก่า นกหนูนาๆ แค่รังปลวกเอง จิ๊บๆ เราจะได้รังปลวกมาเกือบทุกวัน วันละรัง ได้มาแล้วก็สับรังออกแล้วปลวกตัวอ้วนๆก็จะพากันไต่ออกมาเป็นอาหารของไก่สีสวยของเรา อร่อยกันยกใหญ่ วันนึงเราก็สับไปปกติ เจ้าไก่ตัวนึงมันก็มาจิกปลวกตอนจังหวะที่เราลงมีดพอดี ...เฉาะ ....ปากแหว่งเลย ...จมูกคงจะขาดไปด้วยมั้ง เพราะไก่จมูกกับปากมันติดกันเนอะ ไก่ตัวนั้นไม่ตายในวันนั้นหรอก แต่มันกินอาหารไม่ได้ไง เพราะปากไม่มีแล้ว ถึงเราจะพยายามป้อน มันก็ไม่รอดอยู่ดี ไก่ตัวนั้นเลยผอมตาย จมูกมันก็คงไม่ได้กลิ่นเหมือนเราตอนนี้แหละ แต่เราไม่ได้เจตนานะ... เราก็แค่อยากให้อาหารมัน ...อโหสิกรรมให้ด้วยนะทั้งเจ้าไก่ เจ้าปลวกทั้งหลาย

อ่ะ แขกไปแล้วหล่ะ ไปนอนก่อนหล่ะนะ